2 - 11 november

2 - 11 november    Regen, regen, miezer, regen, harde miezer, zachte regen en het houdt niet of nauwelijks op... Wat kan ik erover schrijven.... De wereld is toch minder interessant als je binnenblijft, maar je nat laten regenen is ook geen pretje en een grijze en sombere Ría is een stuk minder genieten. Tsja, toch maar op pad en wie weet komen er wat letterlijke of figuurlijke lichtpuntjes.  ’s Avonds in Vilagarcìa een film bezocht in het kader van een festival van animatiefilms. Althans dat dacht ik, maar het bleek geen animatie, was niet geanimeerd en vol met spaanse dialogen waar ik geen snars van begreep. Ik heb de overige twee bezoekers snel alleen gelaten.    

Bij vertrek de volgende dag, geen wind. Gemotord naar een ankerplaatsje bij Isla Arosa en daar aangekomen waait het plots windkracht 5 a 6... Er zijn in deze Ria bij elke windrichting wel een paar geschikte ankerplaatsen te vinden en deze is bij de heersende zuidwesten wind prima beschut. Aan het eind van de middag wordt het iets droger, dus bootje overboord en naar de kant geroeid. Wel eerst het ankerlicht aangedaan, want het zal donker zijn als ik terugroei (was dat vorig jaar een keer vergeten en was toen nog een flinke zoektocht naar de boot....). Porto Xufre heeft een paar terrasjes en de Albariñho (een lokale ziltige friszure witte wijn) smaakt goed.    

Aangezien het de komende dagen zuidwestenwind blijft en regenachtig is, besluit ik om nu niet naar de Ría de Pontevedra te gaan en Paul naar Vilagarcìa te laten komen. In de tussentijd zeil ik dan in de Ría Arosa kleine stukjes van zo’n 10 mijl. Volgende ankerplek is Ribeira. Zowaar droog en een beetje zon erheen. Het ligt wat dichter naar zee en dat merk ik, want er komt toch wat deining om de hoek rollen waardoor ik een wat minder rustige nacht heb... Het plaatsje Ribeira vind ik niks voorstellen, dan is Vilagarcìa beter. De Imray-pilot lijkt niet helemaal objectief in zijn beoordelingen.    

Een potentieel mooie ankerplek is Manons, aan de andere kant van Cabo de Cruz. Dus dat is de volgende bestemming. Baaitje met zandstrand en botenhelling, wat het wat makkelijker maakt om met de rubberboot aan land te komen. De route erheen voert langs verschillende velden met viveros. Dit zijn pontons t.b.v. hangcultuur mosselen. Je kan er vlak langs varen, want ze liggen in minimaal 10 meter diep water. De viveros velden blijken goed op de kaart te staan.   Ik gooi het anker uit in de stromende regen en kan net het strandje zien, maar dan houdt het wel op. Ik blijf aan boord en kijk een paar nogal verontrustende afleveringen van Black Mirror en de film “Autor ohne Werke” die een veel prettiger indruk achterlaat.    

En nu weer terug naar Vilagarcìa om Paul vanavond te verwelkomen. Eerst nog even aanleggen daar... als ik er aankom waait het hard. Gelukkig helpt er in Spanje altijd een (assistent)havenmeester met aanleggen. Jammer genoeg heeft hij echter geen goede plek beschikbaar. De enige plek waar ik volgens hem op dat moment kan liggen is aan lagerwal, vlak bij de haveningang waar de golven binnenrollen. Er is verder zat plek maar ik mag daar niet liggen want dat zijn ligplaatsen die in eigendom zijn van de ligplaatshouders...... Onhandig. Hoe moet dat dan in de zomerdrukte? Ik meer af. Prima manoeuvre, maar de assistent havenmeester zet de voorlijn erg kort vast, waardoor ik de spiegel niet naar de steiger kan trekken en de harde wind de punt daarna tegen de steiger aanblaast.....  na veel duw en trekwerk ligt de Abalone vast, maar het is verre van optimaal. Door overleg met de administratie, èn volharding, is er voor 1 nacht toch nog een andere plek beschikbaar. Gelukkig zakt de wind in en lukt het om van lagerwal weg te komen en achteruit de andere box in. Pfoe, pfoe, al met al bijna 3 uur bezig geweest om goed afgemeerd te liggen.....    

Erg gezellig dat Paul er nu is. Dat wordt samen de vele (tapas)barren afstruinen. Blijft overigens wel wennen dat het pas vanaf 8 uur s avonds levendig wordt. Tot dan is het nog koffietijd voor de Spanjaarden.   Eerstvolgende bestemming is Pobra de Caraminal. Kort stukje om erin te komen en het is zowaar droog. In Pobra worden we vriendelijk verwelkomd door de havenmeester van Muros en mogen we ‘s nachts aan de steiger blijven liggen die eigenlijk bedoeld is voor gasten van het restaurant. Sowieso plek zat hier in de winter, want de haven schijnt wat gevoelig te zijn voor deining bij zuidelijke windrichting... Voor het strand kan je hier ook goed ankeren, beschut tegen westen tot noordenwind. We maken een prima wandeling langs het strand en over een landpunt langs een kerkje naar een strand aan de andere kant. Valt op dat hier fraaie huizen staan met mooi uitzicht op de Ria. Die blijken veelal van rijke Madrilenen te zijn.    

En dan weer een regendag. Doorweekt komen we, 18 mijl verderop, aan in Portonovo. Snakkend, verkleumd en al, naar een warme kop koffie met Spaanse traktatie. Het plaatsje lijkt uitgestorven en er is maar 1 koffietentje. ‘s Avonds gaat er wat meer open en we drinken een paar lekkere wijntjes. Goede gewoonte dat je er hier meestal ook een hapje bijkrijgt. Soms gewoon wat chips en olijven, maar in dit geval een stukje kaas met perengelei en een linzensoepje. We smullen daarna ook van ibericoham en champignons.    

De wind zit steeds wèl mee. Ook naar Vigo is het goed bezeild. De bebouwing lijkt welhaast de hele Rìa in beslag te nemen. We meren af bij Marina Real Club Nautico. Prima lokatie vlakbij de stad  met een fraai, scheeps vormgegeven, clubhuis en we krijgen kaartjes waarmee we gratis gebruik kunnen maken van het naastgelegen (en zeer drukbezochte) zwembad en sauna. De volgende dag is het prachtig weer en maak ik een fietstocht door het mooie achterland met mooie uitzichten op de Rìa en de Cíes eilanden voor de kust die ervoor zorgen dat er weinig deining de haven binnenkomt en waar je, in de zomer, prachtig kan ankeren en wandelen.    

We hoppen weer verder. Naar Baiona, ook weer mooi gelegen in een baai. Beroemd omdat Columbus, na zijn ontdekkingen, daar met de Pinta is aangekomen. In de pilot staat dat veel zeilers ervoor kiezen om in marina depuertivo te liggen. Dat doen we niet. In Marina Real liggen we beter beschut en mooi onder de prachtige oude wallen van de Paradores daar, waar we al snel een wandeling omheen maken. Ook een bezoek waard is de maagd op de rots. Indrukwekkend en knap bouwwerk uit 1930. Via een smalle wenteltrap in het binnenste van de maagd klimmen we in een klein bootje wat ze in haar arm houdt hoog boven de zee. Mmm, ik krijg kriebels van hoogtevrees.... Wel een prachtig uitzicht en de wind suist om de oren.    

Aah, de volgende mijlpaal dient zich aan. Ik hijs de Portugese gastenvlag in het wand. En na een voorspoedige zeiltocht van zo’n 30 mijl landen we in Portugal, in Viana do Costelo. Voor de wind gezeild, op alleen de genua, met ruim 6  (soms 8) knopen snelheid. Deining schuin achter. Prachtig, maar wel weer doorweekt helaas..... Kleine haven en de havenmeeester loodst ons in het nog enige vrije plekje. Waarschijnlijk wordt in de zomer de ponton in de rivier veel gebruikt.    

De port lonkt en het is een mooie dag met ongeveer dezelfde wind en golf condities als gisteren. Ja, dit is zeilen zoals zeilen bedoeld is! In no time leggen we de 35 mijl af naar Leixões, waar we de metro nemen naar Porto en ik aan het eind vd middag, met uitzicht op de Douro, en de porthuizen een portje drink. Daarna hebben we het geluk dat we bij toeval in het waarschijnlijk enige restaurantje terechtkomen met muziek op deze maandagavond. Morgen de stad verder verkennen. En daarna hopelijk weer een dag zeilen. De windrichting blijft goed, maar wordt donderdag (te) hard en de volgende haven (Aveiro)  is al dicht vanwege teveel deining en die daarna (Figuera da Foz) staat ook al “op geel” en voorlopig neemt die deining niet af. In tegendeel