7 maart - 28 maart

In Seixal is in dit seizoen geen toerist te bekennen. Het is een rustig plaatsje met een paar winkels (waaronder de Lidl). Een zeilwedstrijd voor de jeugd in optimistjes, zorgt dat de paar terrasjes aan de waterkant plots vol zitten. 

De veerboot naar Lissabon gaat ongeveer elk uur. Retourtje 5 euro en m’n fiets mag mee. Heuvel op in Lissabon is behoorlijk sjouwen, maar het gaat daarna als de brandweer naar beneden :) . Ik fiets eerst naar de wijk Arroios, volgens de TimeOut gids is dat één van de “coolest neighbourhoods” ter wereld.... Nou, wat mij betreft niks te doen daar... fiets me 3 keer in de rondte en ik vind het niks bijzonders. Daarna de andere kant van de stad bij het monasterio de jeronimo: naar het maritiem museum. Hier vooral heel veel scheepsmodellen, ook van de huidige Portugese marine, en een zaaltje met een deel van het interieur van het schip van Koning Carlos, die veel op zee was en oceanisch onderzoek deed). Vervolgens naar het noorden, en passant langs de begraafplaats en het aquaduct, het paleis Pimenta toont de historie van Lissabon in schilderijen nagenoeg zonder verdere uitleg. En in de veelgeprezen tuin is het verkeersherrie en een rommeltje..... Nou ja, de dag maar afgesloten met een lekker hapje en drankje bij het Miradouro Santa Catarina onder de terrasverwarming. Daarna, al remmend, in het donker naar de veerboot.

Het stroomt fors, dus ik ben blij dat ik de buitenboordmotor gebruik. Althans...., ik krijg hem niet aan de praat en ben inmiddels afgedreven van de boot. Dan maar even roeien. Knak, roeispaan doormidden.... Huh, hoe kan dat nou??? Met 1 roeispaan als peddel lukt het me net om langszij een andere boot te komen, en na herhaalde pogingen om de motor te starten, met de juiste hoeveelheid choke en gas, lukt het eindelijk..... en kan ik toch aan wal komen. De spaan valt wel te repareren met een stuk hout of buis, dus fietstocht”je” naar de bouwmarkt.... 15 km verderop... waar ik een rond stuk tuinhout op de kop tik wat precies in de roeispaan past. Beetje zagen, boren en klaar.

Het is ook mogelijk om vanaf Seixal naar Cacilhas, vlakbij de Ponte 25 Abril, te fietsen, waar een kortere overtocht is naar Lissabon. Gaat het eerste deel over een hobbelig zandpad tussen de Taag en een moerassig gebied en daarna een stuk door bebouwing.  Wat gezellige terrasjes in Cacilhas, er komen hier veel toeristen die naar het Jezus standbeeld lopen. In Lissabon ga ik naar de botanische tuin en wil daarna het universiteitsmuseum in. Hé, dat is dicht. Gesloten wegens Covid-19 staat er. Nou, ook raar zeg, er komt bijna niemand in zo’n museum. Een ander museum blijkt ook dicht. Dan maar een kopje koffie bij een miradouro en later een wijntje op het dakterras Park bovenop een parkeergarage, met prachtig uitzicht. Het is overal druk, hier ook. Valt me op dat er geen zeep of handdoekjes zijn in het toilet: wel musea dicht, maar verder geen aandacht voor corona. Ik fiets weer in het donker terug, wel een uitdaging over het onverlichtte zandpad.

Albert belt. Hij kan niet komen vanwege een spoedoperatie aan zijn oog. Het plan was dat hij in Cascais aan boord zou komen. Jammer, maar hopen dat de operatie goed gaat. Yvonne vliegt op Porto dus ik ga proberen om daar over anderhalve week te zijn. 

Ik hou het oorspronkelijke plan aan en ga eerst naar Cascais. Is maar 17 mijl en met stroom mee en noordenwind is dat een fijn tripje. 

Vroeg op, bij licht worden, en losgooien. Makkelijker gezegd dan gedaan: de meerlijn is om de boei gewikkeld en het stroomt, ik schat, 3 knoop. Da’s weer worstelen. Eerst een andere lijn om de boei  om de spanning eraf te halen, dan rommelen, rukken en trekken totdat het eindelijk los is. Bij Cascais Is het, met de noordelijke wind, rustig genoeg om te ankeren in de baai vlak tegen de vissersboten aan. Wel een paar keer weer anker op moeten halen, omdat ik al zwierend  toch te dicht bij de vissersboten kom. Tegen het schommelen gebruik ik mn met 9 kg lood verzwaarde ankerplank hangend aan de uitgeboomde giek. Werkt aardig.

Het belooft weer een mooie dag te worden. Mooi weer voor een fikse fietstocht naar de heuvels van het Sintra Nationaal Park. Het is een hele klim (lopend met de fiets) naar het Convento dos Capuchos, wat gesloten blijkt wegens werkzaamheden. Het weer is hier ook niet lekker meer. Grijs, vochtig, kil. Ik zag het al tegen de heuvels aanhangen. Dan maar rap afdalen en naar Cabo de Roca, het meest westelijke puntje van het europese vaste land. Verder langs de kustweg weer terug naar Cascais, waar het zo te zien de hele dag prachtig weer is geweest. Ik stop even bij Casa de Guia, geweldige plek aan het water met prima restaurantjes en terrasjes. Zo zijn er vele prettige verrassingen in Cascais. Een aanrader.

Als ik wacht op de goede windrichting kom ik er nooit denk ik en de windsterkte is okay, ongeveer 4 (a 5) bft, dus ik bereid me voor om grotendeels tegenwind naar Peniche te gaan. Ik reken er op dat ik, ivm de golven, een snelheid van 4 knoop haal en 1,5 keer de afstand moet afleggen. Dat wordt dus zo’n 15 uur naar Peniche. Ik vertrek om 7:30 uur. Het eerste stuk is er te weinig wind helaas. Pas in de buurt van de kaap trekt die aan en jawel, het is precies tegenwind. Eerst maar een lange slag richting westnoordwest, ver van de kust zijn de golven wat rustiger. De golfhoogte is ongeveer 3 meter en vrijwel recht op de boeg, maar de snelheid valt niet tegen. Yvonne mailt hoe ik met corona  «vaar». Ik heb er geen last van, mail ik terug. Alles onder controle. De genua en het grootzeil heb ik beide een beetje gereefd en water komt af en toe in het gangboord. Niet erg comfortabel, het is weer flink schrapzetten aan boord en ik heb zowaar m’n reddingsvest en lifeline aan. Nou maar eens kijken welke koers ik haal over de andere boeg. Nou, dat is zeker geen 90 graden, eerder 110 a 120.... Dat schiet niet op.... Ligt wel rustiger op de golven zo en de zeilen zijn mooi uitgebalanceerd. De windvaan stuurt en houdt de boot netjes scherp aan de wind (ik ben blij dat ik een wat hoger vaanblad heb gemaakt, die beter wind vangt boven de zeereling). Doorzetten en slagen maken. Het meest vervelend vind ik eigenlijk het plassen. Overboord is te gevaarlijk, binnen teveel gedoe om mn zeilpak etc. uit te trekken, dus ik plas (veel te vaak vind ik) in een flesje op mn knieen in de kuip....., dat is dan wel weer handig van solo varen.....Terwijl het donker wordt lukt het om het vooraf gemaakt eten op te warmen. Vóór middernacht kan ik in Peniche zijn. Nazaré is hemelsbreed 20 mijl verder, de wind en golven zijn stabiel en de komende twee dagen gaat het (te) hard waaien om verder te gaan. Ik kies ervoor om door te bijten en verder naar Nazaré te gaan. De eierwekker laat ik steeds na 20 minuten af gaan, terwijl ik binnen zit (buiten vind ik het te koud), waarna ik omgeving, zeilen en koers check. De AIS staat op het externe alarm, wat zeer luid afgaat bij schepen in de nabijheid. Valt me op dat, gelukkig, vrijwel alle visserschepen tegenwoordig AIS hebben. Om half zes ‘s ochtends vaar ik de haven van Nazaré binnen (hmmm, na starten van de motor duurt het een tijdje voordat er koelwater komt.....) en duik m’n kooi in om nog wat slaap te krijgen.Totaal 102 mijl gevaren in 22 uur, gem. snelheid 4,6 knoop., werkelijk gezeilde afstand is 1,57 maal de normale afstand.

Eind van de ochtend staat de havenmeester naast de boot en wrijf ik de slapers uit mn ogen. Hoe lang wil ik blijven? Ik verwacht tot dinsdag. Hij zegt dat het weleens veel langer kan worden. Hij verwacht dat de havens dichtgaan wegens het corona-virus....

Dat is een tegenvaller. Ik hoop dat het toch mogelijk is om door te varen. Dinsdag is er meer bekend.

Even daarna belt Yvonne dat ze de vlucht annuleert, Transavia biedt die mogelijkheid en er is onzekerheid of vluchten doorgaan. Balen. Moet ik halsoverkop de boot hier laten liggen en zien terug te komen met een vliegtuig? Dat lijkt me geen fijn plan, ik kijk het nog even aan.

De volgende ochtend is de horeca, zei het beperkt, gewoon open en ik geniet van een café met nata. Het begint er echter naar uit te zien dat alles hier dichtgaat. Heb ik voldoende voorraad aan boord? Ik heb nog 1 gasfles, die met lpg is gevuld, de andere is bijna leeg en ik wil reserve hebben. De gasflessen hier zijn echter niet compatibel. Er is wel campinggaz, maar dat moet ik dan zien aan te sluiten op de gasleiding aan boord. In Nazare blijken geen gasslangen te krijgen die op deze aansluiting passen. De dichtsbijzijnde bouwmarkten en speciaalzaken zijn 23 km verder. Kan op de fiets heen en met de trein terug. Na lang vragen en zoeken is de conclusie dat er in Portugal geen 1/4 inch aansluitingen bestaan... De enige mogelijkheid is dan de bestaande slang doorsnijden, dan heb ik daarmee toch een backup. Ik ben op tijd voor de trein terug (die gaat maar een paar keer per dag). Het stationsloket is dicht, er is geen conducteur,  de trein is bijna leeg, maar hij rijdt wel gelukkig.

In de supermarkt is nog voldoende wc papier (anders dan in nederland, heb ik gehoord) en andere voorraad. Ik sla toch wat extra houdbare spullen in, voor zover ik dat op de fiets mee kan sjouwen. 

Op dinsdagavond kondigt de overheid hier strenge maatregelen aan. Drie dagen nadat ik vol goede moed aangekomen ben in Nazaré, gaat het leven grotendeels plat. Horeca dicht, alleen over straat voor levensmiddelen of apotheek. De jachtwerf zegt zelfs geen motorolie meer voor me te kunnen bestellen.

Een paar dagen later is duidelijk dat je ook geen haven meer in mag. Het wordt alleen toegestaan even te tanken en dan moet je weer zee op. Ook ankeren schijnt niet meer te mogen, ook als je niet aan land gaat. Spanje en Frankrijk schijnen nog rigoureuzer te handhaven en er is sprake van dat territoriale wateren worden gesloten. Dit schiet z’n doel compleet voorbij, er is geen enkel extra risico als je niet aan land gaat. Nogal dictatoriale maatregelen vind ik het, de gezagshandhavers kunnen zich uitleven.... Wat dat betreft heeft de nederlandse overheid een realistischer benadering. Portugal zit er tussenin. Betekent voor mij dat ik of voorlopig hier moet blijven, of in 1 keer terug moet (geen goed idee, want solo kom ik dan vermoeid met lage weerstand aan in besmet Nederland....en een opstapper is waarschijnlijk ook niet te vinden en een risico...) of de boot hier laat liggen en proberen per vliegtuig terug te komen. Dat laatste staat me nog steeds niet aan, want ik heb geen idee wanneer ik dan weer Portugal in kan komen om de boot op te halen.

M’n hoeveelheid  copd ontstekingsremmer is nog genoeg voor anderhalve maand, maar het zou langer kunnen duren voordat ik weer thuis ben en zonder dit middel blootgesteld worden aan Corona is volgens mij een extra risico. Volgens de apotheek wordt dit middel echter niet in Portugal geleverd. Dan moet het maar opgestuurd worden uit Nederland en hopen dat het aankomt.

Teleurstelling op teleurstelling. Ik moet het allemaal «even» verwerken. Voelt niet fijn deze onzekere toestand.

Positief is dat het goed weer is hier. Overdag is het in de zon zo’n 20 graden of meer. Koelt ‘s avonds en ‘s nachts weliswaar flink af, maar daar weet mn elektrische kachltje raad mee. Verder is er goed internet, waardoor ik aan boord nederlandse tv kan kijken (vanaf nu zonder dwdd helaas).

Voor Karin is het vervelend dat ik hier zit, maar aan de andere kant is ze er nuchter onder en heeft liever dat ik later dan verwacht gezond thuiskom, dan dat ik op weg naar of in nederland ziek wordt. 

Tot op heden zijn er hier in Nazaré geen besmettingen gemeld. In de supermarkten mogen een beperkt aantal mensen binnen, de schappen zijn vol, de natuurwinkel is open (via een tafel in de deuropening), er zijn wat restaurantjes open voor afhaalmaaltijden en het is mogelijk een strandwandeling te maken over het nagenoeg lege strand. Af en toe maak ik, op gepaste afstand, een praatje met de havenmeester en een andere nederlandse zeiler in de haven. Ik begin er aan te wennen en probeer zo gezond mogelijk te leven, heb een mondkapje gemaakt voor in de supermarkt (baat het niet dan schaadt het niet), ontsmet geregeld mn handen (heb op tijd nog glycerine en alcohol gevonden). Op m’n e-reader heb ik zat boeken, ik heb een to do lijstje gemaakt met klusjes wat ik, langzaam, kan afwerken en ik ben begonnen aan een cursus Portugees (en verbaas me over de moeilijke uitspraak). 

Ook heerlijk dat er facetime, whatsapp en telefoon bestaat en zo.  

Op dit moment schrijf ik dit reisverslag op een leeg terras aan het strand in de zon. Het kan slechter.... Vorige week stond m’n hoofd nog niet naar het schrijven van het reisverslag, maar nu keert de rust toch wat terug. Ik kan dit best een tijdje volhouden zo en hoop dat de situatie enigszins beheersbaar blijft. Ben benieuwd naar de ontwikkelingen en wanneer ik verder kan reizen.