Sicilië (en Egadi eilanden)

Net vertrokken van Sardinië, het is 160 mijl naar de Egadi eilanden, vlak voor de kust van Sicilië. We zeilen heerlijk, zo’n 60 graden aan de wind, met de beetje onrustige golven af en toe water in het gangboord. Goeie keus om nu te profiteren van de wind. We zijn rond de middag vertrokken. Karin ruikt een lichte diesellucht. Ik niet. Toch maar even binnen kijken. Eerst zie ik niks en dan zie ik wat water klotsen…. Net boven het vloertje bij het toilet. Ik kijk verder: de bilge is vol, water net onder de vloer. Sh.t! Snel handelen nu, bilgepompen aan, Karin aan de handpomp, motor aan, zeilen inrollen. Waar komt het vandaan? Is er een lek of is er een slang losgeraakt van de dekafvoer? Dat laatste heb ik eerder meegemaakt. Zakt het water? Ja gelukkig,de bilge raakt leeg en er komt geen water meer bij. Op zoek naar het euvel, en jawel, helemaal weggestopt achterin de stuurboordkist is een slang van een t-stuk geschoten. Kist leeg (tsjonge wat zit daar veel in) en van alles demonteren om erbij te kunnen. En dan nog…, opgerold in de kist in een schommelende boot, kan ik er met uitgestrekte armen net bij. Het lukt om het weer vast te maken. De spanning en sensatie ebben weg. Nooit saai dat zeilen. De lichte diesellucht kwam waarschijnlijk van vuil bilge water, het heeft een dun olielaagje achtergelaten overal waar het water heeft geklotst. We kunnen aan de schoonmaak. En het brood is doorweekt, er is nog een klein droog stukje over. Nou ja, we zeilen weer. Alles okay.

Zeilend de heldere en lekker warme nacht door. In de middag doemt vaag het eerste Egadi eiland Marettimo op, het is wolkenloos maar dampig. Marettimo is zo’n 6 km lang en rijst 700 meter uit het water. Ziet er vrij kaal uit. We varen door naar Favignana, daar is aan de zuidkant bij Isolotto Preveto een mooi gelegen ankerplaats met betere beschutting tegen de deining.

Anker uit in het heldere water, er liggen nog een paar andere boten. We zitten net aan het avondeten als ik geklop en ‘hello’ hoor, maar ik zie niks. Dan kijk ik naar het water en zie een man met duikbrilletje. Of we wat zout hebben? Huh…???

Is voor in de salade? Ik denk nog dan maak je een dressing met zeewater, maar vind het wat flauw om dat te zeggen… Hij kijkt heel serieus. Prima hoor, maar hoe gaat ie dat meenemen? Daar heeft ie aan gedacht en een potje meegenomen. Zit wel een beetje water in. Okay, ik maak het droog en doe er wat zout in. Hoop dat het niet lekt…  Heb het nog nooit zo zout gegeten.

Een halfuurtje lopen naar Favignana-dorp aan de noordkant van het eiland. ‘Kennismaken’ met de Florio familie die in de 19e eeuw de Egadi-eilanden kochten, groot geworden van de Marsala wijn. Interessant bezoek aan het huis en de kunstzinnige tonijnfabriek. Gezien de 20-er jaren foto’s hielden de Florio-nazaten wel van een feestje. Daarna raakte het imperium wat in verval, maar er is nog steeds Florio Marsala. Het derde Egadi eiland is Isola di Levanzo. We ankeren bij de haveningang waar we het bijbootje makkelijk kunnen afmeren aan de kade. Stuk kleinschaliger dan Favignana, leuk sfeertje. We maken een mooie wandeling langs de zuidoost kust, langs Cala Fredda (afgeladen met ankerende motorbootjes die een dagtochtje maken vanaf Sicilië), en terug door het pijnboombos. Aan het begin van de avond worden we weggestuurd door de havendienst, er komt een bevoorradingsboot die hier gaat ankeren? Lekker dan. We zoeken een ander ankerplekje op aan de zuidkant, bij de rots Il Faraglione, met als kadootje een prachtige zonsondergang. Dat maakt het goed.

Speciaal om tiramisu te maken naar Marsala. We hebben de savoiardi (Italiaanse lange vingers), mascarpone, eieren, suiker, espresso en cacao al. Nu de marsala nog. Prima ankerplek vlak naast de haven (zolang wind en/of deining niet uit zuidelijke richting komt) en met het bijbootje naar de visserskade. Het historische centrum blijkt authentiek en gezellig. Een bezoek waard. In de namiddag keuvelen ‘oude mannetjes’ op de trappen rond het Piazza della Repubblica. De avonden zijn lekker zwoel en er zijn zat restaurantjes met tafeltjes op straat. We eten simpel maar heerlijk bij Vineria, waar nonna een vast menu van 6 gangen kookt en zoon bedient. Er is een omvangrijke Romeinse opgraving waar, behalve het plaveisel van de hoofdstraat, weinig aan te zien valt.

Het blijft erg rustig zonnig weer. Weinig wind. We hebben besloten om langs de zuidkust te gaan, in het spoor van Commissario Montalbano, hoofdpersoon van verhalen van Andrea Camilleri. Een favoriete televieserie van ons, te zien op Netflix. Eerstvolgende stop Mazara. Zou een plaats zijn met een interessante oude Medina. Het heeft inderdaad arabische trekjes, de tegeltableaus in de straatjes fleuren het op, verder is het niet veel bijzonders, ik zou er geen omrit voor maken. Dit keer zijn we in de haven gaan liggen. Kost 60 euro incl. water en electra. Faciliteiten: 1 wc/douche. Pittig geprijsd en bij vertrek blijkt dat we vast liggen in de modder. Had achteraf beter naast de haven kunnen ankeren.

De haven van Sciacca reserveer ik vooraf (55 euro per nacht, in november rekenen ze 10 euro minder, de dieven), we blijven er drie nachtjes want het belooft een mooie stad te zijn ‘een stad waar de inwoners trots op zijn’. Nou dan moet je geen troep maken. Vuilnisbakken zat, maar het ligt alsnog op straat. Wat is nou beter:  Sardinië  zònder (publieke) vuilnisbakken of Sicilië met. In de hoeveelheid rommel maakt het weinig uit. Zit tussen de oren of zo…Sciacca is verder okay, je moet het leren kennen.

Volgende ankerplaats (alleen vanwege het super rustige weer) is Empedocle. De geboorteplaats van Andrea Camilleri. Er staat een standbeeld van Montalbano. 

Daarna ankeren bij Licata, ook weinig beschutting maar geen probleem met 0 wind en 0 golven. Licata heeft een goede marina en is een stad waar zichtbaar wordt geleefd. Bedrijvigheid en kaartende mannen in de cafés. En onze mond valt open van de eerste keer dat we een behoorlijk ‘volslanke’ vrouw een brioche-broodje met drie grote bollen ijs zien eten. Een specialiteit hier. Het moet niet gekker worden. Lekker ijs, maar ik heb genoeg aan één bolletje zònder broodje. Dan varen we langs Scoglitti, de B&B waar Montalbano verblijft, staat aan het strand. We zien hem niet. Wel zien we de karakteristieke vuurtoren. “Salvè” (wees gegroet, zeggen ze hier).

Onze stop is Marina di Ragusa, om daarvandaan Ragusa te kunnen bezoeken. De marina van Marina is zeer goed verzorgd, wellicht de beste van Sicilië (iets ‘goedkoper’: 50 euro per nacht, maar excl. water/electra). Het is een goede overwinterplek, net zoals Licata. Marina di Ragusa is een aardige, en opvallend schone, badplaats met een paar oudere strandvilla’s . Hier proeven we onze eerste arancini’s, gefrituurde rijstbollen gevuld met bijvoorbeeld kaas/tomaat/vlees of spinazie/kaas/pijnboompitjes. Heerlijk. Ragusa is een half uurtje met de bus naar busstation Piazzala Zama en dan een mooi eind wandelen naar het oude stadje wat op een heuvel is gebouwd. Één en al Unesco werelderfgoed. Karakteristieke smalle slingerende straatjes met historische gebouwen. Ik heb mijn portie kerk voorlopig weer gehad, en de portie arancini bij Cantunera Ibla gaat er ook best in.

Morgen staat er eindelijk weer eens wat wind en zouden we wellicht naar Castella Calabrië kunnen zeilen, dan zijn we alvast een stuk op weg naar Griekenland. Dan moeten we echter daar weer wachten op goede wind en we zouden Siracuse ook nog graag willen zien. En Siracuse heeft een ruime baai, waar goed geankerd kan worden in bijna alle omstandigheden (zeldzaam op Sicilië). De rijke cultuur en historie lonkt, we gaan naar Siracuse/Ortigia. Onderweg een overnachting in Porto Palo, waar we achter de vissersboten kunnen ankeren.

Ortigia ziet er al indrukwekkend uit als we de baai invaren. Heb gelezen dat je je per marifoon zou moeten melden bij de havendienst die je dan een ankerplek aanwijst. Lijkt me onhandig, ik zoek het liever zelf uit, er liggen behoorlijk wat zeilboten voor anker en ik zoek gewoon een plekje er tussen in. Ruimte zat. Geen havendienst gehoord of gezien. Ook de vuilnisboot die volgens een paar reviews ankergeld probeert te innen, zien we niet.  Aan de kade liggen twee NGO-reddingsboten. Eentje is van “Open Arms”. Die ontvangt de migranten kennelijk met open armen, dat gaat me toch wat te ver. Met Abaloontje naar de marina, daar mogen we aanleggen aan de steiger. De marinero zou het wel op prijs stellen als we een pakje Marloboro Light voor hem meenemen. Tsja…het is Sicilië…dat doen we dan maar, het is een reuze handige plek om aan te leggen. 

Ortigia is het historische centrum van Siracuse en ligt op een eiland, met een brug verbonden met Sicilië. Het heeft grandeur en ademt cultuur. Overblijfselen van Grieken en Romeinen. De kathedraal is gebouwd over en tussen de Tempel van Athene uit 500 BC, de zuilen zijn zichtbaar in de muren. Op de versmarkt liggen iedere ochtend bakken met kappertjes in het zout, bergen gedroogde tomaten, mooi fruit en groenten, vis. Er zijn een paar simpele restaurantjes waar je een bord met allerlei lekkers kan halen met een bekertje wijn. Gefrituurde visjes, gesmoorde aubergine enz. Dwalend door de straatjes komen we een huiskamer-museum (het Museo Naturalistico-Wunderkammer) tegen met verzamelingen van welgestelde burgers met allerlei bijzonderheden. Waaronder een verzameling oude medicijnen, o.a. het werkelijk wereldberoemde (oorspronkelijk oud-Griekse) Teriaca waar ik nog nooit van had gehoord (wat jammer is, want het belooft alle kwalen/kwaden te genezen…., het is nog steeds te koop maar wellicht zit er nu geen slangengif meer in). Zo leren we van alles van de enthousiaste vrijwilliger die ons rondleidt.

Het wapen van Sicilië is de Trinacria. Een driebenig symbool wat de Sicilianen uitleggen als een teken van onverzettelijkheid. Hoe je het ook draait, er wordt niet geknield. Vanwege de strategische ligging in de Middellandse zee iser flink gevochten. In de oudheid Feniciers, Grieken, Romeinen, later Arabieren, Normandiers, Spanjaarden etc. In de oorlog tussen de Grieken en Romeinen, ca. 250 BC, hielp Archimedes om de Romeinen te verslaan met door hem ontworpen oorlogstuig. Dat lukte aardig, maar een paar jaar later werden de Grieken toch verslagen door de Romeinen en werd de held van Siracuse gedood. Slimme man die Archimedes, heeft heel wat praktische dingen uitgevonden. En verklaard waarom we kunnen varen! In Tecnoparco di Archimede krijgen we uitleg over zijn uitvindingen aan de hand van modellen van zijn constructies. Het bad waarin hij zijn Eureka momentje beleefde (Griekse uitspraak: Evreka) staat er niet, maar vlakbij z’n graf wèl, in het archeologische park Neapolis. Althans… dat is meer een toeristentrekkertje, want volgens de oude geschriften van Cicero kan dat het niet zijn. Het uitgestrekte park is indrukwekkend: Grieks theater, Romeins  amfitheater (met waterpolobassin in het midden??), het Oor van Dionysos. 

We hebben de tijd hier, wachtend op goede wind om verder te gaan. Interessant bezoekje aan de twee millennia oude catacomben van San Giovanni, een groot gangen-labyrinth met honderden graven in nissen. Nog een kerk kijken, dit keer een moderne: een hoog oprijzende kegelvorm bestaande uit betonnen ribben. Niet mooi, maar bijzonder. 

En ook nog tijd voor een klusje. We hebben een loopplank nodig om “op z’n Grieks” achteruit aan de kade van boord te kunnen komen. Ik maak hem van een paar lariks-planken van een vriendelijke houthandel. En dan zijn we er klaar voor om naar Griekenland te gaan. De wind draait naar Noordwest/Noord en het ziet ernaar uit dat we in één keer naar Corfu kunnen zeilen. Windkracht 5 in de straat van Medina, daarna een stuk rustig (misschien te) langs Calabria en daarna toenemend tot bf7. Als we mikken op het zuiden van Corfu dan hoeven we wat minder scherp te varen, prettiger qua golven denk ik. We gaan het zien. Vertrek om middernacht. Had dat liever anders gehad, maar het weer regeert.