Costa del Sol - Costa Blanca
De Middellandse Zee, zo blauw zo blauw…. Prachtig weer, geen wind, maar het is niet zo ver naar Estepona. Gisteren genoten van Gibraltar. Dat heeft meer te bieden dan ik dacht. Het begint al bij binnenkomst: Je moet de landingsbaan oversteken. “Watch right, watch left and watch up” 🤪. En dan kom je Engeland binnen (het is sinds 1704 Engels gebied). De apenrots op. De makaken houden zich rustig, m’n hoed afgezet uit voorzorg. De apenrots is onderdeel van een park met meer bezienswaardigheden. We zijn binnengekomen bij het Moorish Castle waar entree geheven wordt. Ik dacht dat dat voor het Moorish Castle was, dus liep door… Dat bleek niet de bedoeling. 18 pond pp neertellen voor het park, slik… En m’n ponden van een vorige reis worden niet geaccepteerd. Verlopen…, nou zeg. Affijn, het is zeker een bezoek waard. Naast, uiteraard, veel verdedigingswerken, is er een indrukwekkende druipsteengrot met geluids- en lichtshow. De rest van Gibraltar is dichtbebouwd, tussen en om de oude barakken, met een paar mooie pleinen en parkjes. We eten bij een kleine indiase eetgelegenheid. Erg lekker. Voor vertrek probeer ik nog bij verschillende banken en wisselkantoren de oude ponden in te wisselen. Niemand wil ze hebben. Ook niet met een glimlach en 50% korting. Brandstof tanken is wel een pleziertje, voor 1 euro 20 vullen we de bijna lege tanks.
In Estepona worden we opgevangen door drie Nederlandse boten die de afgelopen week ook vanaf de Atlantische Oceaan zijn gekomen. Direct gezellig. We maken gelijk kennis met de afmeer-methode in de Middellandse Zee. Met de spiegel naar de (betonnen) steiger en lijnen naar de boeg die verankerd zijn in het water (op te pikken vanaf de steiger). Ik doe het toch anders. Gewoon boeg vooruit. Gaat prima en dan is er geen risico dat de kwetsbare windvaan tegen de steiger aankomt. Op en afstappen gaat makkelijk omdat het een hoge steiger is. Maar goed ook dat ik het zo heb gedaan, want nadat het flink is gaan waaien kan de boot niet voldoende van de steiger worden getrokken, en ontzet ons anker de stenen elektriciteitkast op de steiger. De dikke ankerketting is te lang. We maken ons vast aan de boot naast ons, om voldoende van de steiger te blijven. De « marinero » heeft het snel in de gaten en ‘s ochtends korten ze de ketting in. Uitstekende service hier.
We vallen met onze neus in de heilige week « Semana Santa ». Nogal een dingetje hier. Elke avond een lange, en trage, processie. Met muziek (video). Veel puntmutsen, wat zijn oorsprong heeft in de Spaanse inquisitie en een symbool is van boetedoening. O.a. ter dood veroordeelden kregen zo’n puntmuts op. Wat mij betreft ziet het er macaber uit, mede door mijn associatie met de Ku Klux clan.
We blijven hier een paar dagen liggen, het is een fijne plaats om te verblijven. Naast de onvermijdelijke flats zijn er kleine straatjes en pleintjes, opgefleurd met bloempotten, en een mooie boulevard langs het lange strand. Er is ook net een hypermodern cultureel centrum geopend aan de boulevard. En, vanwege de opening, vrij te bezoeken schilderijencollectie: we hebben ons portie cultuur weer binnen.
We willen graag Malaga zien. Er zijn daar twee jachthavens. De ene is alleen voor boten korter dan 11 meter, de andere is voor superjachten langer dan 20 meter en bij uitzondering voor boten langer dan 12 meter. Hmmm… Normaal ben ik blij dat de boot op papier korter is dan 12 meter, is een stuk goedkoper. Maar ja dan kunnen we hier niet liggen. Met een beetje creativiteit zijn we plots langer dan 12 meter. Gelukkig staat de lengte niet vermeld op de zeebrief. We mogen in de superjachthaven liggen, voor een superprijs: 65 euro per nacht zonder toiletten/douches, want een superjacht heeft dat uiteraard zelf aan boord. Wat duur is in het laagseizoen (maar schappelijk in het hoogseizoen…) en we vinden het fijn om vlakbij het centrum te liggen direkt aan de druk bezochte boulevard. Prachtige stad, veel te zien en autovrije gezellige straatjes met heel veel cafés en restaurantjes. We treffen het, het is zondag. D.w.z. dat de meeste musea, alweer, gratis zijn: Geboortehuis Picasso, Picassomuseum, Gemeentemuseum, Alcazaba, Museum voor Moderne kunst, Centre Pompidou….. We lopen de benen uit ons lijf…. Picasso is 50 jaar geleden overleden, wat het extra bijzonder maakt. Niet dat ik zo’n fan ben van zijn schilderijen, maar vernieuwend was ie zeker. Volgens Picasso heeft hij er zijn hele leven over gedaan om te kunnen schilderen als een kind. Ook opvallend is zijn omgang met vrouwen…, kan niet meer…, is al ophef over… wie weet wordt z’n werk wel gecancelled (…), destemeer reden om het te zien.
Al hoppend langs de kust verder richting Denia, in de buurt waarvan we willen oversteken naar Ibiza. Zoveel mogelijk zeilend, wat nog niet zo makkelijk is, want gemiddeld is de wind pal tegen en behoorlijk hard. En heel andere golven dan we inmiddels gewend waren. Lager en relatief veel korter. De boot stopt behoorlijk af als je er tegenin gaat. Profiteren dus van de weinige dagen met wind uit de goeie hoek. Het bevalt ons, zo hoppend. Geeft ons, en zeker Karin, meer een vakantiegevoel dan de langere stukken varen op de oceaan en het goede weer helpt ook mee.
Naar Almeria zeilen we met harde wind. Alleen op de, maximaal gereefde, genua. Een tijdje windkracht 7 a 8 (zie video). De golven botsen schuin achter tegen de boot. Ik doe het eerste vloedplankje in de kajuitopening, dat heb ik vrijwel nog nooit gedaan. Gelukkig op tijd, er komt een plons water de kuip in die anders zo de kajuit in zou zijn gespoeld.
Zoals op vele plaatsen langs de Andalusische kust is hier een « Alcazaba » (Fort), en er wordt hard gewerkt om het te restaureren. Ziet er indrukwekkend uit. En het is ook leuk om te kijken hoe ze aan het werk zijn. Er wordt o.a. een plein aangelegd van kleine vierkante steentjes, die op een hoop liggen. Eentje doet de steentjes in een emmer, de ander pakt ze daaruit en legt ze neer en de derde kijkt toe of het goed gaat. Er is ruimte voor een efficiency slagje, maar het wordt prachtig.
De afgelopen weken hebben we een paar keer een torretje zien lopen rondom het gasfornuis en hebben we dat snel op kunnen pakken/pletten met een doekje. Maar nu zien we ze wat vaker. Toch maar eens opzoeken wat het is. Ziet er roodbruin uit. Oei, dat lijkt sprekend op een Amerikaanse kakkerlak. Ik dacht dat kakkerlakken zwart en wat groter zijn met een hard schild. Maar er zijn andere soorten. Die zich ook flink kunnen vermenigvuldigen. Op internet lees je er, zoals over haast alles, de meest vreselijke verhalen over. Ze houden van warme vochtige plekken en er is eten genoeg aan boord. Alles goed schoonhouden is verstandig, maar het zal niet lukken om ze uit te hongeren. Karin maakt de kastjes schoon en boven de koelkast compressor ziet ze er, jagghh, diverse rondkruipen… Ik lees dat er gif in pasteuze vorm is, maar de goed geconcentreerde versie is alleen voor professioneel gebruik. Nou blijken er ook in Almeria zat bestrijdingsfirma’s te zijn en daar kan ik dat spul misschien wel krijgen. Op de fiets ga ik er langs. De één zit in een nog vervallener buurt dan de ander (is er ‘ongedierte’ nodig om ongedierte te bestrijden?) en niemand is aanwezig. Uiteindelijk een goed bedrijf gevonden, die wil over een paar weken graag aan boord komen, maar wil het spul niet aan me verkopen. Dan maar naar de bouwmarkt en wat van het laag geconcentreerde gif gekocht. Hoop dat het werkt.
In Garrucha fietsen we naar Mojacar. Langs de kust zeilend zagen we het witte dorpje al liggen op een heuvel. We laten de fietsjes onder staan, eerst een kopje koffie bij het lokale café, dan naar boven door de nauwe straatjes. We zijn vroeg, het is nog niet overspoeld net toeristen. Begin van de middag terug in de haven en, profiterend van de wind, direct vertrekken naar Aguilas (aan de wind, net bezeild). Gereserveerd in de kleine haven van Club Nautico. De marinero heeft nog net een plekje waar we ons tussenin wringen. Verder niks bijzonders Aguilas, gewoon een stadje met ‘normale’ Spaanse flats.
We gaan door naar Cartagena. Stad met veel historie. Ben er benieuwd naar. Redelijk wat wind en vooraf denk ik dat het net bezeild is. Dat valt wat tegen. De wind draait onbegrijpelijk (zie foto van onze track) en de golven werken ook niet zo mee, die draaien ook raar in deze hoek. Maar dan zeilen we de strategisch gelegen en goed beschutte baai van Cartagena binnen.
In het algemeen is het nodig om vooraf een plekje te reserveren in de jachthavens. Via de app Navily kan voor een aantal jachthavens gemakkelijk een aanvraag worden verzonden (hoewel daar niet altijd op wordt gereageerd). Andere jachthavens hebben hun eigen aanvraagformulier, diep, verstopt op hun website, of alleen een e-mail adres en telefoonnummer. Vind ik allemaal best, zolang het lukt om contact te krijgen, wat niet altijd meevalt. Zo ook in Cartagena. Er zijn daar twee jachthavens direkt naast elkaar. De ene kan geboekt worden via Navily voor, in laagseizoen, 44 euro per nacht. Wij willen liever bij de Real Club de Regatas de Cartagena liggen. Wie wil er nou niet bij een ‘Koninklijke’ liggen (het tarief van 15 euro per nacht speelt ook een rol)? Ze hebben een formulier op hun website, veel invulwerk en documenten toevoegen, maar het lukt om het te verzenden. De volgende dag nog geen reactie. Dan maar bellen. Formulier gezien? Euhh, nee. Hebben jullie plek voor ons? Euhh, dat weet ik niet, moet overleggen. Mail svp alle gegevens en documenten en bel later maar terug. Okay… Later: Nee weet het nog niet, laat het nog weten…. …Zelf maar weer bellen. Wacht even… Hè hè, eindelijk het verlossende woord: Er is plek. De aanhouder wint. Bij aankomst blijkt de haven niet overvol en, na weer een tijdje wachten…, krijgen we een mooi plekje. Zoals gebruikelijk gaat het inchecken vervolgens heel vriendelijk èn omslachtig. Blijf me erover verbazen.
De eerste indruk van Cartagena is een mooie stad. De moderne boulevard, stijlvolle winkelstraat met mooie gebouwen eind 19e en begin 20e eeuw. Een nadere kennismaking geeft hiernaast een ander beeld. Gerestaureerde Romeinse en Punische resten tussen dichte bebouwing van oude vervallen flats en afbraak. Heel gezellig vinden we het niet, wel erg interessant. Van oudsher een handelsplaats en van militair belang door de natuurlijke ligging. De ‘Torre’ op een heuvel in de stad geeft een mooi overzicht van de geschiedenis en zicht op de omliggende stad. Ook het maritiem museum is interessant. Wel opvallend dat alleen melding wordt gemaakt van Spaanse overwinningen en niet van nederlagen. Ook de honneurs voor de eerste echt onderwater varende onderzeeboot gaan volgens het museum naar de Spanjaarden. Terwijl o.a. de Nederlander Cornelis Drebbel al twee eeuwen eerder was. Tsja….
De Mar Menor varen we voorbij, zo mooi schijnt die niet te zijn, we genieten liever vanaf begin mei van de Balearen. Volgende stop is Torrevieja. Hier is in de haven naast een paar jachthavens ruimte zat om te ankeren. Daar liggen we heerlijk rustig. Met het bijbootje kunnen we makkelijk naar het strand en ik zeil er een stukje mee. Heerlijk. Torrevieja is aardiger (en toeristischer) dan Aguilas, maar ook het gevoel van een stad. Met alle voorzieningen, waaronder shops die diverse mobiele abonnementen verkopen. De wifi in de havens is meestal slecht tot zeer slecht en mijn wifi-versterker geeft in Spanje, ondanks voldoende signaalsterkte, vrijwel nooit een werkende internetverbinding (geen idee waarom niet). Niet getreurd, 100 GB data aangeschaft voor een bedragje van 15 euro (en dat is inclusief roaming in Europa!). Officieel alleen voor Spaanse ingezetenen, maar de shop deed niet zo moeilijk. Ook zonder wifi kunnen we nu onbezorgd wat streamen via Ziggo Go of Netflix.
We beginnen al aardig in de buurt van Ibiza-Formentera te komen, hiervandaan is Formentera nog maar 100 mijl. Als de wind goed staat…. Nee, die staat voorlopig nog niet goed. Te weinig of uit de verkeerde richting. We gaan verder naar Santa Pola, daarna een deels schommelig nachtje voor anker bij het kale eiland Tabarca en naar Villa Joyosa. De laatste is eindelijk weer eens een leuk plaatsje. Geen lelijke hoogbouw, leuk gekleurde huizen, palmen op het strand, zowel locals als toeristen. Op een achteraf gelegen pleintje is een kinderfeestje aan de gang waar de hele buurt zich verenigd heeft.
De volgende haven is Altea, dat heeft een oud, op een heuvel gelegen, centrum. Toevallig zijn Leo en Amanda gisteren in deze regio aangekomen en die komen langs. Erg gezellig om ze te zien.
En dan is er een mogelijkheid om naar Formentera te zeilen. De tot nu toe overwegend oostelijke wind maakt plaats voor noord. Eventjes maar…., maar lang genoeg. Helaas zijn er ook nadelen: Uitschieters tot bf7 voorspeld en de wind draait pas ‘s avonds om 21:00 naar noord en waait de volgende ochtend tot 06:00 uur. Dat wordt vertrek om 20:00 uur en weinig nachtrust. Het moet maar, ik zie er niet tegenop. Karin wel, maar ze vindt toch ook dat we beter nu kunnen gaan. We moeten wel voor 13:00 de haven uit en worden daar door de marinero vriendelijk aan herinnerd. Smokkelen zit er niet in… Wel even tanken, misschien dat we daar een tijdje kunnen liggen? Maar nee, de marinero helpt ons ook daar efficient op pad. Dan maar buiten voor anker. Er is een beetje beschutting ten zuiden van de haven, daar wachten we tot vertrek.
