17 augustus - 2 september

Na een innig weerzien, Pornic verkend. Pornic is een sfeervolle (en flinke) plaats, met een boulevard langs de oude haven, en ook wat gezellige straatjes daarachter. De vrij grote jachthaven ligt op loopafstand net buiten de plaats. De fietsjes bieden weer uitkomst om de omgeving te zien. Landschap is vrij vlak dus makkelijk fietsen. Saint Michel Chef Chef staat bekend om de mooie kleuren bij zonsondergang. De rotsen zijn daar inderdaad oranjebruin, maar verder stelt het niet veel voor.

De volgende dag weer naar Ile de Noirmoutier en op het inmiddels vertrouwde plekje voor anker. Mooie wandeling langs strand door bos en langs zoutmeertjes naar Noirmoutier. Omdat de wind toeneemt, de volgende nacht beschut gaan liggen in de haven l’Herbaudiere, waarvandaan een fietstocht met als bestemming en hoogtepunt een mosselmaaltijd met muzikale begeleiding. De tocht was wat saai, vooral veel vakantiehuisjes, met wel mooie duinen en veel strand. Geen mossel gegeten, want er stond een rij van een uur, en de muziek begon pas om 9 uur. En toch hebben we het prima naar ons zin.

De wind brengt ons naar le Croisic. Vooraf gebeld of er plek is, want de meeste ligplaatsen zijn te ondiep of vallen helemaal droog. Er zijn een paar meerboeien (corps morts) waar je wel aan kan liggen. Wij mogen aan Q. De waterstand is bij laagwater momenteel 2 meter boven kaartdiepte, dus ook bij laagwater is het dan diep genoeg om Le Croisic aan te lopen, mits je de geleidelijnen goed volgt. We komen ongeveer met hoogwater aan en Q is bezet.... Enfin we mogen aan I, aan de buitenkant van het veldje meerboeien en het is daar ook diep genoeg. Le Croisic heeft nog aardig wat vissersboten, middeleeuwse straatjes, mooie huizen, parkjes. Kortom een fijne plek. Alhoewel... ik kijk er nu toch met gemengde gevoelens op terug. 

Een klein uurtje na laagwater maak ik los van de meerboei. Vertrekkend, op een paar bootlengtes van de meerboeien om de vaargeul te bereiken: boemmmmm!!! Onderwater een rots geraakt of iets dergelijks. De boot komt omhoog (10 a 20 cm?), ik val op het voordek en krabbel naar de kuip. Motor in zn achteruit richting meerboeien. Volgepompt met schrik en adrenaline... Tussen de andere boten door heel langzaam naar de vaargeul en Le Croisic al trillend verlaten... Volgens de kaart lagen er geen, ondiepe, rotsen op die plek. Maar aan de andere kant hadden we voorzichtiger kunnen zijn door met meer speling op hoogwater te vertrekken. Hmmmmm.....

Bestemming Piriac. Mooi plaatsje maar ik kan er niet van genieten. Hoe erg zal de schade aan de kiel zijn? 

De volgende dag naar Arzal. Daar zijn alle mogelijkheden voor een inspectie en reparatie. 

Eerst de sluis door. Wat een spektakel. Voor ons nieuwkomers volsterkt onduidelijk hoe het hier toegaat. De lichten staan op groen maar de brug gaat niet open. We worden gewenkt om in te varen, samen met zo’n 15 andere boten doen we dat.  Tergend traag en de boten komen schots en scheef binnen. We moeten afmeren aan onhandige verticale kettingen en wij liggen naast een sluisdeur...???. Nog wat boten erachter ggepropt en vervolgens een uur wachten. Dan draait de brug (handig gebouwd over het midden van de sluis), en moet het hele veld boten 40 meter opschuiven. Er past uiteindelijk nog een boot achter dus daarop wachten en dan kunnen de sluisdeuren dicht en wordt er geschut.... De brug blijft nu de hele tijd open staan... Van invaren tot uitvaren duurde het meer dan 2 uur. 

Zaterdag rond de middag uit het water voor een inspectie. Er is aan de voorkant van de kiel een diepe hap uit het polyester. Dat moet gerepareerd worden, dus we krijgen een plek op de kant en blijven aan boord “kamperen”. 

Er blijken hier zo’n 15 Nederlandse boten het hele jaar “a sec” te staan met een forfait van 10 keer in+uit het water. Is een makkelijke en relatief voordelige uitvalsbasis voor kortere en langere vakanties in deze regio.

Mijn verwachting was dat de boot best een stootje kan hebben en ik had naast de hap uit het polyester verder geen schade verwacht, het is immers een lange kiel en er zijn geen kielbouten die kunnen afbreken. Maar na een inspectie binnen blijkt toch op diverse plaatsen het laminaat van de vloerbalken tegen de romp losgelaten te zijn. Dat valt tegen en m’n humeur daalt verder. 

De schade aan de kiel wordt prima gerepareerd, al het beschadigde polyester ruim weggeslepen en opnieuw opgebouwd. Reparatie van de schade binnen is lastiger, maar er is gelukkig geen schade aan spanten en mastvoet. In overleg met de verzekering besloten om het in Nederland te laten repareren en rustig terug te varen “weather and seastate permitting”.

Na 7 dagen op de kant weer het water in. In de tussentijd van de gelegenheid gebruikt gemaakt om de romp te poetsen (ik heb de poetsmachine bij me) en na twee dagen poetsen met z’n tweeën staat de Abalone weer mooi te glimmen. Dat geeft tenminste voldoening.

Karin had zich haar vakantie wel wat anders voorgesteld.... we hadden de Villaine met de boot willen verkennen en doen dat nu dan maar met de fietsjes. Roche Bernard is het kloppend (toeristen) hart. De overige dorpjes zijn slaperig, maar mooi gelegen in het golvende landschap met akkerbouw en bos. Port Folleux is ook een mooi gelegen jachthaven. Jammer alleen dat het enige cafe/restaurant in de buurt aan de overkant van de rivier ligt en er is geen pontje.... Het valt ons sowieso op dat er naast de grotere en/of toeristische plaatsen vrijwel geen horeca is. Ook niet aan de vele stranden. In Nederland struikel je erover. Daar is het waarschijnlijk te dunbevolkt voor?

Karin gaat op zondag al weer weg, dus er is nog maar 1 dag om te varen. Vrijdagavond door de sluis, daar een nachtje aan de (wacht)steiger en, met nog steeds prachtig weer, door naar la Trinité. Motorend, dat wel, want er staat weinig wind. Voor de lunch gestopt bij het eiland Hoedic, dan kan Karin ook even genieten van de gezellige atmosfeer daar.

Aanstaande week dagtochtjes voor de organisatie Cap Vrai. Ben benieuwd.