2 - 9 september

Hmmmm, afscheid.... Voelt leeg nu Karin weer naar huis is. Is tijd om het reislog weer eens bij te werken en de boot op te ruimen en schoon te maken voor de ontvangst van de gasten de komende week. 

Maandagochtend de mensen ontmoet van de Cap Vrai organisatie die in of bij la Trinité wonen. Erg vriendelijke pensionado’s die volop genieten van het leven daar. We gaan met drie boten op stap voor een organisatie die mensen met psychische problemen helpt. Er komen 3 mensen (rustig, wat teruggetrokken en minderbegaafd) aan boord van de Abalone en mijn co skipper Michel. Het is een prachtige dag met niet veel wind en een kalm zeetje. Heerlijk een paar uurtjes gevaren naar Port Haliguen samen met de andere twee boten daar gepicknickt op een strandje en weer terug. Onderweg van een afstand de 6 meter klasse de eerste twee wedstrijden van het wk zien varen. Bij terugkomst nodigt de organisator van Cap Vrai, Bernard, me uit om bij hem thuis te komen dineren. Een Brits team van de 6 meter klasse komt bij hem eten en ik ben welkom om aan te sluiten. 

Erg onderhoudende avond. De eigenaar van de boot blijkt Sir Peter R Harrison te zijn. Moet bekennen dat ik nog nooit van hem gehoord heb, maar dat zegt niks. Aimabele man (80+) met een flinke ambitie. Hij heeft best een grote naam in de zeilwereld (heeft zijn fortuin aan de wieg van internet vergaard en een trustfund opgezet voor o.a. het laten sporten van jongeren). Zijn team race’t over de hele wereld voor hem (en helpt hem uit zijn stoel).

De volgende dag op stap met wat minderbegaafden die gepensioneerd zijn en die verder weinig contacten of omhanden hebben. Die genieten ook weer van het zeiltochtje met picknick. Dit keer is Philippe mijn co-skipper.

De  (co-)schippers van Cap Vrai vinden overigens allemaal dat Abalone zo’n mooie boot is (heb ik hem niet voor niks gepoetst), en willen allemaal even binnen kijken. Ik word er haast trots van en vertel maar niet dat ik schade heb omdat ik een rots heb geraakt. Ik ben blij met de co-schippers, niet zozeer voor de complimentjes, en natuurlijk is het wat relaxter aanleggen, maar het helpt me ook met de franse taal. Dat gaat vooruit, maar het is vaak toch nog moeilijk om op de juiste woorden te komen.

De laatste dagtocht gaan we met drie boten zeilen met ex-alcoholisten en co-schipper Cecile. Een erg leuke en vrolijke groep die een wel zeer copieuze picknick hebben klaargemaakt. Lijkt wel of iedereen meegenomen heeft voor de hele groep. De taarten van Pierette zijn helemaal onovertroffen, en er zijn nog flinke stukken over die op de Abalone blijven. Maar niet voor lang..... 

Het was een geweldige ervaring om de dagtochten te doen, iedereen heeft genoten. Ook erg leuk om op deze manier verschillende mensen te ontmoeten daar. Ben benieuwd of dit concept ook in Nederland bestaat. Ik ken wel de stichting vaarwens en sailability, maar dat is toch wat anders. En als het er niet is kan ik eens kijken of er animo bestaat hiervoor. 

Anouk en Ronald genieten bij terugkomst ook van de taarten. Die waren in Normandië aan het kamperen en zijn doorgereden naar la Trinité. Erg gezellig. Met hen naar Houat gezeild (met Ronald helemaal tevreden aan het stuurwiel) en voor de lunch geankerd bij het Grande Plage. Lijkt wel weer op de Carieb: mooi strand en het water heeft prachtige kleuren groen en blauw. Tijdens de laatste dagtocht voor Cap Vrai gaan zij met de auto naar Vannes, slapen daarna weer aan boord en rijden de volgende dag naar de u-boot bunker in Lorient. Die blijkt gemaakt van 1 miljoen kuub beton. Bijna onverwoestbaar. Dikte van het dak 7 meter. Het schijnt dat het beton pas eind jaren 90 volledig was uitgehard.... 

Ik zeil daarheen (in ongeveer 6 uur) en meer af in Port Louis, waar een mooie citadelle van Vauban staat, die de ingang naar Lorient bewaakte.  Fijne haven vind ik het. Dit keer eens niet één van de Compagnie des Ports de Morbihan: deze heeft veel betere wifi en is goedkoper . 

De volgende dag gaan Anouk en Ronald alweer met de auto op de terugweg en ik naar Benodet.